Amici, stiamo a casa, stringiamoci in un unico virtuale abbraccio fraterno, anche se fuori la natura esplode in tutta la sua contemplativa bellezza: 

CHI PRIMAVERA E’…

Chi primavera è chista chi veni,

si sugnu nta sti mura ncatinatu.

Su’ chiusu senza nuddu mi mi teni,

girju pa casa com’on carceratu.

 

Ma la natura non canusci veti,

li campi sunnu chini di sapuri,

li chiani cu filari d’arangeti,

a mmendulara è vestut’i hjuri.

 

E’ tuttu nu vidìri, nu scialari,

n’arcubalenu chi caddìa lu cori,

sunnu bellizzi chi non hannu gguali,

mi dinnu c’a speranza mai non mori.

 

E viju li nuvulati vers’o mari,

nto celu u suli bampa di caluri,

li rondini cu lu so’ rundiari,

mi dannu forza ca la vita è amuri.

 

Lu tempu si fermau! Cunt’i minuti!

Pens’a li figghji mei chi su’ luntanu!

Voliva mi ccarizz’i me niputi!

Mi ssettu nu minutu nto divanu!

 

Pe n’attimu mi pigghja lu scunfortu,

caminu strambu com’a nu paddali,

ma vola na palumba e mi cunortu,

ca sentu fort’u battitu dill’ali!

 

Coraggiu! Nescimu nto barcuni!

Facimundi sentiri tutti quanti!

Non dam’a chistu morbu la caggiuni,

mi trova scialu cu li nosci chjanti!

 

Cantamu tutti, puru si luntanu,

perchì stari vicinu non potimu,

scangiamund’un salutu cu la manu,

ca tutti ‘nsiemi nui nci la facimu!

 

Rocco Criseo